In de stilte van het bos,
waar dromen zachtjes neerdalen
als bladeren op je schouder,
ontmoette ik jou
niet als prinses in een toren,
maar als mens van vlees en gevoel,
die keek met ogen vol begrip.

Geen toverspreuk, geen glazen muiltje,
maar jouw lach
die een pad verlichtte
door het woud in mijn hoofd.

Je kwam niet om mij te redden,
maar om naast me te wandelen.
Langs kronkelpaadjes van verwarring,
langs bruggen die ik zelf nooit durfde bouwen.

Zoals in sprookjes
waar liefde groeit uit kleine daden,
een hand op je rug,
een blik vol vertrouwen,
een pan pannenkoeken
na midgetgolf in het avondlicht.

Je vroeg niet om een ridder,
je vroeg niet om een verhaal met een zwaard, 
je vroeg alleen om mij.
Om mijn warrige gedachten,
mijn vragen zonder antwoord,
mijn hart dat soms haperde,
maar altijd bleef kloppen voor écht.

Jij, die me niet verandert,
maar me laat zijn:
de jongen in het sprookje
die niet hoefde te vechten,
maar gewoon
gevonden mocht worden.

En als de wereld weer te veel is,
druk, scheef, vol prikkels,
dan ben jij er,
zoals het bos,
zoals het einde van een verhaal
waar je even diep ademhaalt.

en fluistert:

"Ik blijf."